Istnieją na świecie mężczyźni, o których powszechnie wiadomo, że mają rozliczne talenty i nic co ludzkie nie jest im obce. Tacy, co dom wybudują, ciasto upieką i drzewo zasadzą a każdy mebel w ich domu należy do ręcznie robionych. Geniusze w pracy, zaradni w biznesie, nieocenieni w plewieniu ogródka. Sprawdzeni w robotach domowych znawcy fizyki jądrowej. Spece, macherzy, eksperci. Garniturowi wbijacze gwoździ z habilitacją, patentem żeglarza i złotą płytą na koncie. Biegle znający kilka języków, rozpoznający po smaku kolejne roczniki szampana i zadziwiający znajomych łacińską nazwą przędziorka, którego oprysk realizują – rzecz jasna – samemu i z werwą godną dopłaty unijnej. Poszukiwani ze świecą w dłoni przez pożądające ich cnót kobiety i znienawidzeni przez mężczyzn, którym energii wystarcza zaledwie na zgrzewkę Tyskiego…
męskość
Przez wszystkie lata przyjaźni i pracy łączyło nas z Martą – oprócz siostrzanej miłości – szczególne zrządzenie losu, dzielące na dwoje każdy niezwykły przypadek, fatum, nieszczęście i radość…
Rzecz z mężczyznami miała się tak, że znałam ich w życiu zbyt wielu…
Nadejście Ery Wodnika sprowadziło narastający chaos na mniej wprawne umysły i zakończyło z przytupem dwa tysiąclecia chrześcijaństwa, pogrążając świat w neopogańskiej wierze w magię, uzdrawiające działanie cieciorki, leczenie zbolałych kolan magnesem oraz to, że maj 2011 przyniesie koniec świata. Zbiorowa histeria osób zbliżonych inteligencją do poziomu zleżałej nad miarę ostrygi sprawiła, że portale społecznościowe zaroiły się katastroficznymi wizjami pogrążonego w płomieniach kosmosu, rozsądnymi – zważywszy na sytuację – pytaniami jak zorganizować zapasy żywności oraz romantycznymi pożegnaniami ze światem, jaki znaliśmy przed zbliżającą się nieuchronnie szóstą.
Celebracja kolejnych urodzin odbiła się kilkudniową, bolesną czkawką galopującego Weltschmerzu i zaowocowała frustrującym przekonaniem, że zmieniam się powoli w nawóz historii. Bez szans na patent, Nobla ani Oscara. Wizje przyszłych zaszczytów stawały się coraz mętniejsze, obietnice awansów – rozmyte nierealnością, a szanse na zbitą naprędce fortunę – naiwne jak rojenia dziecka. Pogrążałam się powoli w spokojnym, wyzutym z aspiracji pogodzeniu z losem, dorastając do momentu, gdy jedynym celem stanie się życie jako takie…
Zacharzewska 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.