…Zarumieniona na twarzy, z czołem błyszczącym emocją i siną pokrzywką na szyi jechała z koksem sądząc od czci i wiary palestrę, męża i „dziwkę-kochankę”. Jej słowa wzbierały jak powódź i rozlewały się wokół zbierając ze sobą wszystkie lżejsze przedmioty. Kurwy z chujami pędziły na falach, skurwiele płynęli za nimi a drobne ciule, szmaty i france unosił prąd tak potężny, że zanurzenie weń stopy groziło protezą…
Category Archive: DEPRESANT
Nadejście Ery Wodnika sprowadziło narastający chaos na mniej wprawne umysły i zakończyło z przytupem dwa tysiąclecia chrześcijaństwa, pogrążając świat w neopogańskiej wierze w magię, uzdrawiające działanie cieciorki, leczenie zbolałych kolan magnesem oraz to, że maj 2011 przyniesie koniec świata. Zbiorowa histeria osób zbliżonych inteligencją do poziomu zleżałej nad miarę ostrygi sprawiła, że portale społecznościowe zaroiły się katastroficznymi wizjami pogrążonego w płomieniach kosmosu, rozsądnymi – zważywszy na sytuację – pytaniami jak zorganizować zapasy żywności oraz romantycznymi pożegnaniami ze światem, jaki znaliśmy przed zbliżającą się nieuchronnie szóstą.
Okres przedświąteczny upływał w pełnym adwentowego oczekiwania skupieniu i szerzącej się miłości bliźniego. Zainspirowani ewangelicznym przesłaniem mszy roratnych katolicy wznosili serca ku nadciągającej z niebios rosie i wypatrywali Sprawiedliwego w nadziei, że nowonarodzone Dziecię obdarzy ich ośmioma błogosławieństwami i wszelką pomyślnością, a oczyszczone jego dobrocią ziemskie niwy popłyną nagle mlekiem, miodem i krupnikiem…
Wszystko zaczęło się od Camiela van der Meij. Pełnego niepozbawionej uroku próżności dandysa, którego garnitury szyte były na miarę przez usłużnego chińskiego krawca a rzednące włosy zawsze pachniały najdroższą paryską eau de toilette. Camiel jako jedyny schodził z piedestału swojego szklanego gabinetu i przechadzał rześko po korytarzach PwC w poszukiwaniu świeżych twarzy i genialnych podatkowo rozwiązań. Zaglądał przez ramię na wypływające na monitor angielskie słowa i rzucając okiem na leżącą na biurku kartę wejściową pytał, czy wszystko gra, zawsze dorzucając na koniec odczytane z wejściówki imię.
Marcin siedział przy stole z posępną miną i nie odzywał się ani słowem. W zasadzie, odkąd przyszli z Agatą, nie wydusił z siebie żadnego zdania poza zdawkowym powitaniem. W końcu wstał i nie zwracając uwagi na to, że pozostali goście wciąż jeszcze jedzą, rzucił w moją stronę:
– Musimy już iść!
Zacharzewska 
Musisz być zalogowany, aby dodać komentarz.